ថ្មីៗនេះទើបតែនឹងវ៉ាកងធំ!ម៉ាថ្ងៃៗដូចជាអផ្សុកដល់ហើយ បានជាមានគំនិតចង់និពន្ធរឿងនឹងគេនឹងឯងដែរ……
តែមិនដឹងថាអាចទៅរួចរឺក៏អត់ទេ…មើលទៅ!មានតែមកសុំយោបល់ល្អៗពីបងប្អូននៅក្នុងភូមិ មើល!
ហើយនេះគឺជាស្នាដៃដំបូងរបស់ខ្ញុំ តែសូមបញ្ចេញតែ ឈុតឆាកដំបូងសិនទេ! ពីព្រោះខ្លាចខ្មាស់គេ!
ដូច្នោះសូមជួយផ្តល់យោបល់ទាំងអស់គ្នាផងណា!
ខ្ញុំសូមអរគុណទុកជាមុន….:)
ភាគទី១
គង់មានថ្អៃណាមួយខ្ញុំនឹងបានសំរេចបំនងប្រាថ្នាដែលខ្ញុំធ្លាប់មានពីមុនមកហើយចាំតែមើលទៅ!
«ហ៊ីមិនដឹងជាស្អីទេ……..ឯងនេះម៉ាងៃៗបានតែ អារឿងប្រាថ្នាប្រាថ្នួយស្អីៗខ្លះទេ……….! គ្មានបានការអីសោះហើយ!
បានហើយភ្ញៀវគេចាំនៅខាងក្រៅច្រើនណាស់! នេស!ថាស់!»
នេះគឺជាសំដីដែលបងប្រុសរបស់ខ្ញុំតែងតែ និយាយចំអកដាក់ខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃ
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំគឺជា គ្រួសារមួយដែលមានបន្ទុកធ្ងង់ធ្ងរជាងគេនៅក្នុងភូមិនេះ! ដោយសារតែឪពុករបស់ខ្ញុំគាត់បាន
យកប្រពន្ធថ្មីមួយទៀត បន្ទាប់ពីបានលែងលះជាមួយនឹងម្តាយរបស់ខ្ញុំមក
ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះខ្ញុំក៏មិនដែលរស់នៅដោយមានក្តីសុខដូចជាគ្រួសារដទៃៗនោះដែរ .
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនថា សៅរ៍ រឺ ក៏អាទិត្យនោះទេ សឹងតែគ្មានថ្ងៃណាមួយដែលកក់ក្តៅសំរាប់ខ្ញុំសោះឡើយ
ខ្ញុំតែងតែសួរ នឹង ពិសោធចិត្តខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំសុខចិត្តមកទទួលកម្មពារបែបនេះទៅវិញ?
មានថ្ងៃខ្លះខ្ញុំតែងតែគិតតែផ្តាស់ដោយខ្លួនឯងថា ពិភពលោកនេះវាគ្មានកន្លែងណាមួយដែលសាកសមសំរាប់
អោយខ្ញុំរស់នៅនោះទេ……….
គ្រាន់តែចង់សំលាប់ខ្លួនក៏ពិបាក…….
«នែ…!នាងឯងឆ្កួតទេរឺអី ! ហា ?»
«អ៊ូយ…..!»
«នេះអញចឹញ្ចឹមនាងឯងអស់ពេលយូរយ៉ាងនេះទៅហើយ គ្រាន់តែអោយនាងឯងមកបំរើ អី អញបន្តិចមិនបាន
ទេរឺអីហា……?
មិនបាច់ប្រាប់ក៏ដឹងដែរមែនទេ! ថាជីវិតដែលរស់នៅក្នុងសភាពបែបនេះ តើវាឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា…….
ម្តាយចុងរបស់ខ្ញុំគាត់ស្អប់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលគាត់បានដឹងថា កូនប្រុសរបស់គាត់បានរលោភ
បំពានលើព្រហ្មចារីយ៍របស់ខ្ញុំ…….ទាំងមិនបានទទួលខុសត្រូវ ថែមទាំងបានទម្លាក់កំហុសយ៉ាងធ្ងន់ថា
មកពីខ្ញុំជាអ្នកបង្កឡើង
ដោយមិនចង់អោយលោកឪពុកគាត់ជ្រាបនៅរឿងមួយនេះ ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ក៏បានសំរេច
ចិត្តធ្វើតាមបង្កប់បញ្ចារបស់ម្តាយចុងដ៏ឃោឃៅមួយនេះ
«វ៉ាន់នី………!អើយ…!វ៉ាន់នី!»
«ច៎ា! ម៉ែ!»
«នេ៎ស!មើរ លើកបបរយកទៅអោយ កូនពូយ៉ាននៅថ្នល់ធំតិចទៅ!ហើយ ! ប្រញ្ញាប់ម៉ោវិញជូនប្អូនឯងទៅសាលាផង
លឺអត់!!!»
«ច៎ាម៉ែ…….»
នៅមានភាគបន្ត………
វឌ្ឍនៈខ្មែរ 
😉
គួរប្រើសញ្ញាឲ្យត្រូវនឹងឃ្លា រឺល្ពះ។ “លឺអត់!!!” កន្លែងសញ្ញាឧទានទាំងប៉ុន្មាន គួរជំនួសដោយសញ្ញាសួរតែមួយបានហើយ ទើបការសរសេររឿងរបស់យើងមានរចនាប័ទ្មល្អ ហើយត្រូវនឹងក្បួនខ្នាតវេយ្យាករណ៍របស់យើង គឺល្បះសំនួរ។
មើលទៅល្អដែរ តែគ្រាន់តែប្រើសញ្ញាចុច . ច្រើនពេក, គួរបន្ថយវាខ្លះពិសេសកន្លែង ហៅឈ្មោះរបស់នរណាម្នាក់។ ខ្ញុំមិនសូវជាចេះ វិភាគអីនោះទេ តែវាគ្រាន់តែជាយោបល់បន្តិចបន្តួច។ ការនិពន្ធត្រូវផ្ដោតចំបងគឺ ការប៉ិនស្រមើស្រម៉ៃ និងអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិពន្ធ, ត្រូវចេះសរសេរឲ្យត្រូវនឹង អារម្មណ៍ពិតៗដែលអាចកើតមាន ដូចជា៖ កំសត់, សប្បាយ, ខឹង ។ល។ និងត្រូវចេះធ្វើឲ្យសាច់រឿងមានភាពមួយដែលថា ពេលអានទៅជក់ចិត្ត និង រំភើបនៅពេលដែលតួនិមួយៗបានជួបគ្នា រឺផ្សេងៗ។ ហើយគួរសរសេរឲ្យត្រូវនឹង ក្បួនវេយ្យាករណ៍ខ្មែរយើង បើមិនចេះអីសួរមកខ្ញុំមក(សុំអួតមួយ 😀 )។ ក្នុងរឿងនោះឃើញមានកំហុសមួយ ពីរដែរដូចជា៖ “នឹង” ជាធ្នាក់ រឺជាពាក្យសម្រាប់បញ្ជាក់ពីពេលវេលាដែលនឹងកើតឡើង។ ឧ៖ ខ្ញុំនឹងទៅផ្ទះ។
“និង” ជាឈ្នាប់ សម្រាប់ចងពាក្យនិងពាក្យ, ល្បះនិងល្បះ,….។ ឧ៖ ខ្ញុំនិងសុខាបានទៅផ្សារ។
ចំណាំ៖ពាក្យ “នឹង” តែងតែមានកិរិយាសព្ទ័ភ្ជាប់ជាមួយ តែចំពោះពាក្យខ្លះដែលមាន នឹង គឺមិនត្រូវភ្ជាប់ជាមួយកិរិយាសព័្ទទេ ដូចជា៖ សៀវភៅនេះត្រូវនឹងកាបូបស្ពាយឯង។
បើមានពាក្យពេចន៍ត្រង់ណាខុសឆ្គង សូមមេត្តាខន្តីអភ័យទោសដល់រូបខ្ញុំបាទផង។ បើខ្ញុំពន្យល់ខុសសូមមេត្តាជួយបន្ថែមបន្ថយផង។ បើមិនយល់សូមមេត្តាប្រាប់ ខ្ញុំនឹងពន្យល់បន្ថែមទៀត។
បាទអរគុណច្រើនមិនងាយរកបាននោះទេ អ្នកពូកែវេយ្យាករណ៍ដូចជាវិចត្រនោះ! ហើយអរគុណដែលបានជួយបញ្ចេញមតិអប់រំកែលំអរ ដល់ការនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ!
ញ៉ុមមិនសូវជាចេះជ្រៅជ្រះខ្លាំងខ្លានោះទេ។ តែចេះម៉ាត្រឹមពន្យល់គេយល់។
មិនអីទេ សរសេរមកចាំញ៉ុមជួយផ្ដល់មតិ។ ហើយរឿងនឹងនិយាយពីអី? រឿងនិមួយៗតែងមានគោលដៅច្បាស់មួយប្រាកដ។ ថាតើរឿងនឹងនិយាយពីអី? គោលដៅគឺអ្វី? ជារឿងអប់រំ រឺជារឿងអី….. ។ល។
មិនទន់ហ៊ានប្រាប់ចំនងជើងនោះទេ! ពីព្រោះនៅមិនទាន់មានគេចាប់អារម្មណ៍នៅឡើយ តែថ្មីៗនេះក៏បាននិពន្ធរឿងថ្មីមួយទៀតហើយតែមិនដឹងថានឹងទៅរួច រឺក៏អត់ទេ! អផ្សុកចេះតែធ្វើអោយហើយទៅ ទាន់នៅទំនេរ
កុំសំកុកនឹងអារឿងណឹងពេក ជួយកិច្ចការផ្ទះផង។ ញ៉ុមវិញលេងដឹងលេង ដល់ពេលអ្នកម្ដាយដេញគឺទៅហើយ អត់នៅយូរទេ ព្រោះខ្លាចអត់បានលេងទៀត។ 😀 នេះជាល្បិច ហេហេហេហេ និពន្ធមកឲ្យច្រើនមក តែដល់ពេលចូលរៀនវិញឈប់ទៅ។ 🙂
ញ៉ុមគ្មានម៉ាក់ឯណានៅជិតមើលថែរក្សាដូចជាវិចិត្រនោះទេ! រាល់ថ្ងៃផ្ទះតែឯងៗបងប្អូនព្រលប់ចូលព្រលឹមចេញបាត់ៗ អផ្សុកម៉ាថ្ងៃៗចង់ឆ្កួតទៅហើយ! តែចេះទៅភ្ជាប់អ៊ីនធឺណេតដាក់ផ្ទះគ្រាន់បំបាត់ភាព អផ្សុកនឹងបានខ្លះ!
ញ៉ុមក៏ដឹងដែរថាវឌ្ឍនៈឯងអត់មានម៉ាក់នៅក្បែរ។ ហើយកុំចង់ឆ្កួត ព្រោះឆ្កួតវាមិនងាយនោះរ៉េ។ ចុះញ៉ុមមានឃាត់មិនឲ្យនិពន្ធឯណា? ដោយសារជាមិត្តហើយបានខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា ពេលចូលរៀនវិញ រៀនសិនទៅ។ កុំអាលគិតពីរឿងនឹងនោះ ព្រោះវាមិនមែនជាកិច្ចការដែលយើងត្រូវធ្វើជាចាំបាច់នោះទេ តែធ្វើវានៅពេលទំនេរ។ ថ្ងៃ១៧មើលឈ្មោះហើយ ទៅមាត់ទន្លេទេ?
ហេៗនេះណាញ៉ុមឆ្កួតយ៉ាងណាក៏មិនដល់ថ្នាក់ទៅលូតទឹកទន្លេនោះដែរ! មិនបាច់គួរសមនោះទេ!
ហើយណាមួយញ៉ុមក៏មិនសូវចេះដើរលេងប៉ុន្មាននោះដែរ! ពីព្រោះមនុស្សដូចជាញ៉ុមមិនសូវ មានអ្នករាប់អានច្រើននោះទេ! មានតែអ្នកនៅក្នុងwordpressនេះឯងគ្រាន់បានកំសាន្តអារម្មណ៍ខ្លះ!
បើដឹងចឹងខ្ជិលសួរបាត់។ ខ្ញុំទៅលាបំណន់នឹងណា… បើទៅក៏ទៅៗ បើមិនទៅក៏ហីទៅ ខ្ញុំមិនខ្វល់ 😀 ។
ញ៉ុមក៏អផ្សុកដែរ មិនដឹងធ្វើម៉េចទេ។ ចេះតែចង់….ចង់….ចង់ ដេកម៉េចមិនដឹង។ ថ្ងៃណាមួយរកហៅមិត្តនៅលើវើតប្រេសទៅញ៉ាំបាយក្ដាំងនៅផ្ទះញ៉ុមម្ដង (អាបាយក្ដាំងហាលចោលនៅលើដំបូល ដុះផ្សិតព៌ណទឹកក្រូចគួរឲ្យចង់ញ៉ាំ).
អ៎រមុននឹងប្រលង មានទៅបន់ស្រន់ទៀតរឺ? ខ្ញុំមិនដែលធ្វើបែបនេះពីមុននោះទេ! ហើយចុះមានប្រសិទ្ធភាពប៉ុន្មានដងហើយចឹង? គំរោងដូចញ៉ុមម្លេះ!ដាំបាយសល់រាល់តែថ្ងៃ ស្តាយអើយស្តាយ! ល្អអញ្ចើញអ្នកភូមិយើងទៅមុនទៅចាំញ៉ុមអញ្ចើញតាមក្រោយណា!
ទៅញ៉ាំទាំងអស់គ្នាបានសប្បាយ។
ល្អ
នៅចាំខ្ញុំអត់?
នៅទីនេះ គេជជែកគ្នាឡើងបែកពពុះមាត់តើ!!! ចឹងសូមថែមម្នាក់ដើម្បីឲ្យពពុះឡើងថែមទៀត!!!
នេះនឹកឃើញយ៉ាងម៉េចបានជាចង់សរសេររឿងដែរហ្នឹង? សង្ស័យតែបានមើលរឿងខ្ញុំហើយមើលទៅ!!!
សូមសរសេរទៅ គ្មាននរណាថាអីឲ្យគេ មានតែពួកដែលស្អប់យើងទេ ដែលគេថាអីឲ្យ!!! កុំបារម្ភ!!!!
ពេលនេះខ្ញុំអត់បានមើលទេ!!! ចាំ ខែ កញ្ញា បានខ្ញុំមកមើលវិញ!!!
មិនអីទេតារា!ចូលមើលខែណាក៏បានដែរ!
កុំអោយតែភ្លេច!បងរមាស់ដៃពេកក៏ចេះសរសេរលេងទៅ!
បាត់មុខយូហើយយើងនៀក
ខំចូលទៅលេងប្លក់ក៏មិនឃើញតប!
ចង់ម៉េចនុងហ្អា?
😉